De hoek van Jim Shaw lijkt een chaos, sta je voor een van zijn enorme stukken dan weet je niet goed waar je moet beginnen met kijken. Loop tussen de verschillende delen door en het lijkt alsof je door het werk wordt opgezogen.

Dan ontdek je het schilderij Guernica van Pablo Picasso, dat haast een op een is overgenomen. Tenminste de layout. Dit alles is uiteraard wel volledig getekend in zijn eigen cartoonistische stijl. Het puntige hoofd dat uit het niets komt en uiterst verbaasd kijkt, rechts boven in het beeld lijkt dan ook een exacte kopie. Hoewel sommige delen precies zijn overgenomen, heeft hij aan andere delen een volledige eigen draai gegeven.

Het is een combinatie van realistische beelden die samengesmolten een fantasie laten zien. Wat je van Pablo Picasso, hoewel volledig in zijn eigen en minder realistische stijl, ook zou kunnen zeggen. Net als in een aantal andere stukken is de fascinatie van Shaw met de westerse samenleving duidelijk te zien.

Tijd, zintuig en territorium komen alle drie terug in de draaiende doeken van Klaas Kloosterboer. Tijd kun je hier zien door dat een deel van zijn werk, tergend langzaam voorbij komt. Territorium zie je onder andere terug in de unieke locatie en het pand, de onderzeebootloods, terug. In de hal kun je plaats nemen en achterover leunen om je ogen, zintuigen, de kost geven.

Door niet te lopen langs zijn werk maar te zitten wordt je tijd eerlijk verdeeld per stuk, wel zo netjes natuurlijk. Maar verplaats, ga ergens anders zitten binnen jouw territorium en de achtergrond waar de werken aan voorbij glijden veranderd.

Tijd komt ook minder letterlijk terug door dat het proces te zien is in zijn doeken. De noeste arbeid van iets wat volledig in elkaar gewoven is om het daarna weer verscheurd te worden, laat als littekens een verleden zien. Klaas maakt het tot een kostuum wat aan te trekken is en je doet afvragen, hoe zou het voelen? Waarna je stiekem even om je heen kijkt voor je je vingers over het plastic laat glijden.

De onderzeebootloods

Een spel wat weinig uitleg nodig heeft en toch door heel veel kinderen (en nog steeds door mij) wordt gespeeld, is dat je niet op de zwarte strepen mag staan op een zebrapad. Nu heb je niet altijd een zebrapad bij de hand en wou ik graag een spel creëren wat geen tot nauwelijks uitleg nodig heeft. Pak het op en gaan!

Mijn naam vertaalt naar een 3d object: Astrid betekend goddelijk, terug te vinden in de kleur en de 'planeten'.
Met de warmte van de kaars wordt de spiraal in beweging gebracht. Waardoor mijn voor en achternaam weer met elkaar in verbinding staan en een geheel vormen.

# The medium is a message door Marshall Mcluhan
McLuhan beweert dat een boodschap herleid wordt naar menselijke zintuigen. Zo ligt een boek in het verlengde van het oog, en kleding in het verlengde van het lichaam. Elektriciteit vergelijkt hij met het zenuwstelsel. Volgens McLuhan is de content dus niet bepalend voor de rol van het medium maar de manier waarop het wordt gepresenteerd.

# De bloemen van het kwaad door Charles Baudelaire.
Ondanks dat je niet van je stoel komt tijdens het lezen komt elk zintuig aanbod in de gedichten van Baudelaire. Door de beschrijving van zien, horen en ruiken verlaats je je zo in de belevingswereld van de Dichter.

# Organic Time door Douwe Tiemersma
Het lijkt me een verademing om niet meer zo met tijd bezig te zijn, of meer met te laat komen. Hoewel het ook een keer zijde heeft. Zo ben ik zelf vervelend om te moeten wachten. Een dag kun je naar mijn idee efficienter besteden als er een tijd vast wordt gestelt. Typisch westers dus. Als het gaat om afspraken die wat minder nauw komen zoals vrienden onder elkaar lijkt het me dat we nog wel wat kunnen leren van de mensen in Afrika.

# Het fotografische genoegen door Arjen Mulder
Naast de 3 bekende vormen van tijd, het verleden, het heden en de toekomst gaat het hier ook over tijdloosheid. Een mooi begrip. Tijdloosheid houdt in het kort in dat het nu relevant is maar ook in het verleden en in de toekomst. Door een kunstwerk in de goede tijd te plaatsen geeft dit extra kracht.